Dit hoor ik geregeld in mijn werk voor Questio Centrum voor Levensvragen. Voor sommige mensen is 'een stoeltjesgesprek' moeilijk. Ze zijn het niet gewend om in stilte en rust te verwoorden wat ze voelen en denken. Ik vraag me al langere tijd af; kan ik spelen met de gespreksvorm?
In rouwbegeleiding zie ik veel mensen bij wie lichaam en geest in verwarring zijn. De zorg voor de dierbare en de gesprekken vallen stil. Er is vaak stress vanuit spanningsvolle situaties in het ziekbed en schok van het overlijden of andere akelige momenten.
De gevoelens wisselen en meestal blijft de liefde, alleen wordt die niet meer beantwoord. Dit veroorzaakt verwarring, leegte, eenzaamheid, richtingloosheid. Ik hoor veel mensen die vertellen over een hoge spierspanning, slecht slapen en soms ook blijven piekeren.
Vanmiddag ga ik erop uit met een nabestaande. We gaan samen wandelen. Ze piekert, vertelt dat ze vastloopt en haar toekomst heeft verloren. Tijdens een wandeling gaan we het lichaam en de geest in beweging zetten. Bij overmatig malen of piekeren kunnen we aanschouwen en kijken of er rust te vinden is in wat we waarnemen. We gaan voelen en ontdekken met wind die ruist door de bomen, stralen zonlicht op onze gezicht en met uitzicht op het water van Naarden Vesting.
Stap voor stap. Ik hoop dat de jongedame achteraf kan zeggen: 'Ik loop.' in plaats van: 'Ik loop vast.' Rouw is onderweg zijn, ook zonder bestemming.
